Anlamsız Bir Yazı

Bazen niye burdayım diye soruyorum kendime.


Şerrin içindeki hayrı,hayır görünen şerleri idrak etmeye çalışıyorum.Zekam kaldırmıyor.Sonra kitabı kapatıp idraki noksan bir imanla şükür ve dua ediyorum,aklımın almadığını,kalbimin anlaması için.



Kalbimin katılaştığını hissediyorum.

O kadar sarılmışız ki görünenlere,sarılmış kalplerimiz görünenlerle.
Akıl algısız,kalp hissiz kalmış.


Katılaşan kalbim zehirli bir dile dönmüş.Bir bakımışım ki dilimde en umursamaz sözcükler;en çok sevdiğime,en çok değer verdiğime.


Sonra öyle demek istemedimler,özürler,iltifatlar,şakalar,gülücük ve öpücükler...
Geçti gitti sandığımız dururken başucumuzda,hiç birşey olmamış gibi yaşamaya devam etmeler...


ve yazıyı okuyan kişi ya da kişilerin sadece harflere bakmaları,harfteki manaya,mananın özüne inememeleri,inseler bile yüzeyde kalmaları..


İşte hayat bu;kısır döngü.


Peki ben niye burdayım söyler misin şimdi...