-İktidar Borazanlığı Senfoni Orkestrası-
Bir keskin kalem bir kırık gözlük…
Aslında Türkiye bu senfoniyi son yıllarda çok dinledi.Bu senfoni sayesinde cari açık unutuldu,cemaatler meselesi rafa kalktı,Türkiye üzerinde neredeyse yüzyıldır toprak emelleri olanlara en çok kâr eden milli kuruluşlar satıldı.Vakıflar yasası,hakimler yasası,yök kanununda değişiklik,yeni sosyal güvenlik yasası,deniz feneri davası ve bunun gibi nice önemli konu bu senfoninin sesi karşısında duyulmaz hale geldi.Bu senfoni sesini zamanla öyle artırdı ki Topkapı Sarayındaki eserlerin hükümetteki bazı kimselerin eşlerinin kullanmasına bile kimse ses çıkarmadı;çünkü bu senfoniyi oluşturan yaylı sazlardan bazıları ‘%46 aldık herşeyi yaparız’ diyordu.Nefesli sazlar ise milletin iradesi bu saygı gösterin.Bu senfoninin medyada öyle bir reklamı yapılıyordu ki millete ‘ananı da al git’ diyen kişi vizyon sahibi karizmatik lider olmuştu.Bazıları ise bu senfoniye oldum olası karşıydı.Bu eserin artık çalınmamasını istiyorlardı,ama olmadı.’Vakıflar Yasasını çıkarmak, vatanı satmaktır’ diyen bir lider koltuk meraklısı,üniversitelerde dini istismara izin vermeyen rektörler bu görev için yetersiz,Avrupa Birliği uyum yasaları adı altında cemaat yasaları çıkartanlara mecliste hayır diyen bir parti sosyal demokrat ve Atatürkçülük çizgisinden uzak ilân edildi.Bu senfoninin bestelenmesinde büyük emeği geçen Sevr Antlaşmasını imzalatan zihniyet ile şarkı değişsin diyen Lozancı zihniyetin mücadelesi hala sürüyor.Ama bir de bu senfoninin dinleyicileri var.Onu her seferinde dinleyip dinleyip sıkılmayanlar…Halbuki bu dinleyici değimliydi ki ufacık bir Gelibolu’ya ordularla saldıranları püskürten?Sakarya’larda,Dumlupınar’larda,Kocatepe’lerde açlık ve cephanesizlik içinde bu senfoniyi besteleyenlerin askerleri karşısında heybetli,yüce bir dağ gibi duran?Maalesef bu dinleyici kitlesi o ordulardan çok daha güçsüz,hakkında kesinleşmiş hapis cezası bulunan ama dokunulmazlık zırhı ile bu ülkenin vekili olan,devleti kaybolmuş bir trilyon ile dolandıranları dinlemeyi çok seviyor.Belki de en acısı bu senfoninin maestrosunun DEVLET ÜSTÜN HİZMET MADALYASINI bir kişinin AYAĞINA GİDEREK AYRICA 10 KASIM GİBİ TESADÜFİ BİRGÜNDE BU MADALYAYI VERMESİYDİ.İktidar borazanlığı senfoni orkestrasının medyanın gücünü kullanma,halkımızı inanmadıkları şeylere inanıyormuş gibi hissettirmeleri konusunda tebrik ediyorum.Ama her senfoninin olduğu gibi bu senfoninin de elbette bir sonu var.Gelin hep beraber bu senfoniyi bitirelim.Tam bitmek üzereyken oy verip yeni sayfalar ekleyenlerden olmayalım.Kanla ve irfanla kurduğumuz bu topraklarda kendi eserlerimizi söyleyelim.Hep beraber kendi bestemizi (CUMHURİYETİ) haykıralım…
Başka bir aşk istemez
Aşkınla çarpar kalbimiz
Ey vatan gözyaşların dinsin
Yetiştik çünkü biz…
Bir keskin kalem bir kırık gözlük…
Aslında Türkiye bu senfoniyi son yıllarda çok dinledi.Bu senfoni sayesinde cari açık unutuldu,cemaatler meselesi rafa kalktı,Türkiye üzerinde neredeyse yüzyıldır toprak emelleri olanlara en çok kâr eden milli kuruluşlar satıldı.Vakıflar yasası,hakimler yasası,yök kanununda değişiklik,yeni sosyal güvenlik yasası,deniz feneri davası ve bunun gibi nice önemli konu bu senfoninin sesi karşısında duyulmaz hale geldi.Bu senfoni sesini zamanla öyle artırdı ki Topkapı Sarayındaki eserlerin hükümetteki bazı kimselerin eşlerinin kullanmasına bile kimse ses çıkarmadı;çünkü bu senfoniyi oluşturan yaylı sazlardan bazıları ‘%46 aldık herşeyi yaparız’ diyordu.Nefesli sazlar ise milletin iradesi bu saygı gösterin.Bu senfoninin medyada öyle bir reklamı yapılıyordu ki millete ‘ananı da al git’ diyen kişi vizyon sahibi karizmatik lider olmuştu.Bazıları ise bu senfoniye oldum olası karşıydı.Bu eserin artık çalınmamasını istiyorlardı,ama olmadı.’Vakıflar Yasasını çıkarmak, vatanı satmaktır’ diyen bir lider koltuk meraklısı,üniversitelerde dini istismara izin vermeyen rektörler bu görev için yetersiz,Avrupa Birliği uyum yasaları adı altında cemaat yasaları çıkartanlara mecliste hayır diyen bir parti sosyal demokrat ve Atatürkçülük çizgisinden uzak ilân edildi.Bu senfoninin bestelenmesinde büyük emeği geçen Sevr Antlaşmasını imzalatan zihniyet ile şarkı değişsin diyen Lozancı zihniyetin mücadelesi hala sürüyor.Ama bir de bu senfoninin dinleyicileri var.Onu her seferinde dinleyip dinleyip sıkılmayanlar…Halbuki bu dinleyici değimliydi ki ufacık bir Gelibolu’ya ordularla saldıranları püskürten?Sakarya’larda,Dumlupınar’larda,Kocatepe’lerde açlık ve cephanesizlik içinde bu senfoniyi besteleyenlerin askerleri karşısında heybetli,yüce bir dağ gibi duran?Maalesef bu dinleyici kitlesi o ordulardan çok daha güçsüz,hakkında kesinleşmiş hapis cezası bulunan ama dokunulmazlık zırhı ile bu ülkenin vekili olan,devleti kaybolmuş bir trilyon ile dolandıranları dinlemeyi çok seviyor.Belki de en acısı bu senfoninin maestrosunun DEVLET ÜSTÜN HİZMET MADALYASINI bir kişinin AYAĞINA GİDEREK AYRICA 10 KASIM GİBİ TESADÜFİ BİRGÜNDE BU MADALYAYI VERMESİYDİ.İktidar borazanlığı senfoni orkestrasının medyanın gücünü kullanma,halkımızı inanmadıkları şeylere inanıyormuş gibi hissettirmeleri konusunda tebrik ediyorum.Ama her senfoninin olduğu gibi bu senfoninin de elbette bir sonu var.Gelin hep beraber bu senfoniyi bitirelim.Tam bitmek üzereyken oy verip yeni sayfalar ekleyenlerden olmayalım.Kanla ve irfanla kurduğumuz bu topraklarda kendi eserlerimizi söyleyelim.Hep beraber kendi bestemizi (CUMHURİYETİ) haykıralım…
Başka bir aşk istemez
Aşkınla çarpar kalbimiz
Ey vatan gözyaşların dinsin
Yetiştik çünkü biz…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder