Son Şarkı...

Herşey bıraktığın gibi, dokunmadım hiç.

Korktum, yalnızlığım eşyaların yarattığı boşluktan çıkacakmış gibi geldi. Her gün aynı işte, sesini duymadan geçen saatlerin içinde değiştirmedim yaşadığım hiçbir şeyi. Sen varmışsın gibi bir oyun oynuyorum.

Şairin dediği gibi hala sen varmışsın gibi iki yastıkla yatıyorum. Çalan telefonları sen arıyormuş gibi neşeyle açıyorum, kimsenin görmeyeceği gerçek bana ulaşana kadar bir neşeyle konuşuyorum görsen.

Kolay olmayacak, suçlayacaksın elbette, kırgınlıkla, kızgınlıkla, hatta öfkeyle dökülecek sözler dudaklarından. Yanımda duramadı diyeceksin, dediklerinin haklılığı karşısında susacağım, görmeyeceğim kendi doğrularımı. Çünkü ne bedel ödersem ödeyeyim senin mutsuzluğunun yanında bir hiç olacak haklılığım.

Mideme yumruk yemiş, saatlerce hiç durmadan sigara içmiş gibi olacağım, vicdanımı öldürmek için komaya sokup, varlığıma sabotaj düzenleyeceğim beni affetmen için.

Sana, yapamadığımı düşündüğün şeyler için ödediğim bedelleri anlatmak isterdim ama bir faydası olmayacak biliyorum. Nelerden vazgeçmiştim oysa bilemedin, bilmek istemedin belki. Ama ben seni suçlamıyorum, ben anlatamadım kendimi.

Ben anlatamadıkça sen sustun ve bir gün sana birşey söylemek içimden gelmiyor dedin. Canım nasıl yandı o an, bilemezsin. Senden çaldığım yılların bedelini nasıl öderim bilmiyorum ama beni affet.

Belki bilmemek, unutmanın ve affetmenin sebebi olur ama ben hep hatırlayacağım günahlarımı.
Bana ve günahlarıma rağmen...
Kısaca...
Beni bana rağmen iyi hatırla.

Bu son şarkım olsun sana,sevgilim...