Elif Şafak'ın İskender adlı romanını okuyup okumama konusunda kararsız kalmıştım. Sanırım biraz ön yargılı davrandım. Bir arkadaşım pek beğenmemiş okumasan da olur demişti. Daha sonra beğenen bir arkadaşımın kitabı bana vermesi üzerine okudum kitabı ve gerçekten beğendim. Elif Şafak kelimelerle çok güzel oynuyor. Bazı kitaplarını bitirmek bu yüzden zor gelmiştir bana. Her cümlesi insanı düşündüren boş olmayan kelimeler.
Romanda olay Londra’ya göç etmiş Türk-Kürt kökenli ailenin geçmişi
ve şimdiki anı arasında gidip geliyor. Kitapta en çok beğendiğim yön ise farklı
kişilerin farklı iç dünyaları ve farklı tepkileriyle - aynı hayat gibi – akıp gitmesi.
Tek bir kişi değil kişi kişi analiz ediliyor kitaptaki kişiler. Genel olarak da
anne-oğul çerçevesinde dönüyor hikâye. Erkek kılığına girerek kitabının kapağında
yer alması ise çok daha önemli olmayan bir ayrıntı. Bence sadece pazarlama taktiği. Kendisini çok beğendiğim Elif Şafak’ı bu kılıkta görmek biraz da hoşuma
gitmedi.
İskender doğu-
batı, kadın- erkek arasındaki gelgitleri ile insanı sıkmadan ve farklı
analizleriyle elinizden bırakmamanıza neden oluyor. Hayatın insana neler verip
aldığını oturup düşünüyorsun. Kader mi insanı bu güne getiren yoksa insan mı
kaderine yön veren diye düşünmeden de edemedim.
Gündemde yer alan çalıntıydı, okunur okunmaz tartışmalarına rağmen bence okunmaya bir roman değer.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder